Paardentaal
SESSIE UIT DE PRAKTIJK
De tweestrijd tussen ratio en gevoel
Ze komt precies op de tijd die we afgesproken hadden en parkeert haar auto bij de paardenstallen.
Met een brede lach op haar gezicht komt ze me tegemoet lopen.
Het schudden van de handen doen we niet vanwege de corona maatregelen en we houden 1.5 afstand.
Het is prachtig weer en de zon schijnt volop het is warm.
Toch besluiten we om in het bakhuisje te gaan zitten, straks staan we in de zon bij de paarden als de sessie begint.
Ze is erg benieuwd naar de sessie en ik vertel haar over wat de Boost-methode inhoud.
Ze is eigenlijk op zoek naar een manier waardoor ze zich kan onderscheiden en waar haar kwaliteiten volledig tot hun recht komen.
Alleen heeft ze geen idee hoe.
Hier wil ze graag antwoord op en dit wil ze uitzoeken.
Dan vertel ik dat we gevoelsniveau gaan werken met liefdesenergie en hierdoor antwoorden en inzichten kunnen krijgen.
Voelen vind ze moeilijk, voelen is vermoeiend.
Het liefst laat ze al haar keuzes afhangen van haar ratio.
Haar hoofd bedenkt voor bijna elk probleem een oplossing.
En ook voor het voelen wat ze ervaart als een probleem.
De oplossing is om het gevoel te negeren.
Al weet ze ook dat dit niet altijd de oplossing is.
Ze heeft constant het gevoel van onrust en ongeduld en hier is ze niet blij mee.
Ze gaat mee in de visualisatie oefening liefdevol hart.
Als we naar buiten gaan, zien we de 2 paarden ver uit elkaar staan grazen in de track.
Ze kijken niet op naar ons.
Dan mag ze een grondanker uitkiezen die haar ultieme verlangen mag representeren.
Ze kiest een beertje.
Ze mag zich verbinden met het beertje als haar ultieme verlangen.
Dan mag ze een plek zoeken in het veld waar ze zich goed voelt.
Dan loopt ze langzaam naar het gedeelte van het veld waar de paarden haar wel zien.
Maar waar de paarden niet bij haar kunnen komen.
Ze voelt spanning over wat er komen gaat.
Vanuit de plek waar ze staat mag ze verbinding zoeken met een van de paarden.
Ze zoekt contact met het gevoeligste paard wat helemaal achterin de wei staat.
Het paard kijkt niet naar haar en blijft grazen op de plek waar hij staat.
Ik zie dat ze af en toe naar mij kijkt en onrustig is.
Toch geef ik haar tijd om te voelen wat het veld laat zien.
Als het paard niet reageert loopt ze naar het andere paard toe, en ook dit paard kijkt niet op.
Dan ga ik naar haar toe en vraag hoe het is,
ze verteld dat ze geen verbinding heeft met de paarden en dat ze heel ongeduldig is geworden.
Ze vraagt zichzelf af:
Waarom krijg ik geen verbinding?
Waarom ben ik hier nog?
Ik vraag of ze het herkent in haar leven dat ze ongeduldig kan zijn.
Ja!
‘negatieve eigenschappen ’ kunnen ook positief zijn ( en andersom)
Het ongeduldig zijn heeft haar ook veel gebracht.
Doordat ze liever niet wacht met waarmaken van haar plannen gaat ze recht op haar doel af.
En in spannende situaties kan ze goed handelen.
Mag ik je een vraag stellen?
'JA' zegt ze.
Stel dit is de laatste dag van je leven en de dood staat voor je,
je geliefden staan achter je.
Wat voel je dan?
Het is stil en ik zie emotie in haar ogen.
'Ik voel dan dat ik mag leunen op mijn geliefden.'
Er gebeurt iets met haar, ze wordt zachter en er is meer rust.
Ik vraag hoe dat voelt.
'Fijn, ik voel me rustiger dat ik weet dat ik mag leunen op mijn geliefden
maar mijn hoofd zegt dat het niet genoeg is.
Ik moet door.'
ze vervolgd met:
'Mijn hoofd zegt:
' Dat is lekker makkelijk om te leunen, je mag niet leunen.'
De tweestrijd tussen ratio en gevoel is duidelijk merkbaar en het veroorzaakt de onrust in haar leven.
Er is nog meer wat aandacht mag krijgen en wat geheeld mag worden.
Nadat we een time-out hebben genomen en thee hebben gedronken gaan we verder.
Een paard trekt haar aandacht en ze gaat in de buurt van dit paard staan.
Het paard ziet haar en graast vervolgens rustig door.
Ze zoekt naar contact en verbinding met dit paard maar het paard blijft op een afstandje grazen rondom haar heen.
Het voelt alsof er geen contact mogelijk is.
Dat herkent zij uit haar eigen systeem.
Ze heeft geen contact met haar moeder en wil dit ook niet.
Er is iets gebeurd in het verleden toen ze nog een klein meisje was van 4 jaar.
We gaan werken met familieopstellingen en ze mag eerst een grondanker uitzoeken die haarzelf kan representeren.
Daarna mag ze haar moeder opstellen.
Ze kiest een representant die haar moeder mag representeren en zet haar moeder een stukje van haar eigen grondanker af.
Vervolgens kijkt ze naar de opstelling vanuit een helikopterview.
Ik vraag haar wat ze ziet.
'Ik zie mijn moeder..'
'Maar ik wil haar niet zien.'
Ze mag afstand nemen,
ze mag de afstand tussen haar en haar moeder fysiek vergroten.
Dit voelt al veel beter.
Hoe is het moeder, vraag ik aan de representant.
'Goed ik zie mijn dochter. '
Hou je van haar vraag ik aan de representant.
.'Ja ik hou van haar.'
Als ik weer naast haar kom staan dan is de deelneemster opstandig, en zegt;
'het voelt alsof het om mijn moeder gaat en niet om mij.'
Ik vraag hoe oud ze is.
'32,' zegt ze.
Nee, ik bedoel hoe oud is zij die zich door haar moeder niet gezien voelt.
'4 jaar..'
Ze mag een grondanker inzetten voor de 4 jarige.
Dan mag ze op de plek van de vierjarige gaan staan en verbinding maken.
Hoe voelt het?
'Zwaar en donker,' zegt ze
'En ik weet niet waarom.'
Ze mag een hele mooie plek visualiseren voor haar jongere zelf van 4 jaar oud.
En het proces van traumaheling wordt ingezet.
Hoe ziet deze plek eruit?
De deelneemster omschrijft de plek.
'Het is in het bos en het is lekker weer net als dat het nu is.'
Zie je de kleine voor je?
'Ja'
Kun je haar vertellen hoe het nu met je gaat?
En wat je allemaal bereikt hebt sindsdien.
'Het gaat goed alleen weet ik het soms niet.'
Ik herinner haar eraan dat het jongere deel slechts een kind van 4 jaar oud is,
wat gerustgesteld mag worden.
Het jongere deel mag als zodanig behandeld worden.
Het begint haar te dagen en ze begrijpt de boodschap.
'Oké, het gaat goed, door alles wat ik heb meegemaakt ben ik wijzer geworden.'
Ze mag op de plek van de kleine voelen of het goed is, of de kleine gerustgesteld is.
'Ja het is rustig'
En ze ontspant.
Ga je de kleine nog een keer bezoeken?
'Nee, alleen als ik het nodig heb.'
Nodig waarvoor?
'Voor als ik het niet weet.'
Ik herinner haar weer even aan het feit dat het om een kind van 4 jaar oud gaat
die zorgeloos mag zijn in eeuwigheid.
En dan antwoord ze:
'Oké dan ga ik er niet meer heen.'
Wil je ook niet zien hoe het met de kleine gaat?
'Jawel.'.
'Ik ga af en toe kijken hoe het met haar gaat als ze aan het spelen is.'
Weet dat je altijd kunt komen kijken naar de kleine zelf, maar alleen om te kijken en niet meer om hulp te vragen.
Ze wordt steeds rustiger.
Dan is er een interventie.
Het is niet zoals het is.
Ze mag tegenover moeder gaan staan en zeggen:
'Ik neem wat goed voor mij was en ik laat bij jou wat mij niet gediend heeft.'
Dan valt er iets van haar af.
'Een enorme opluchting!'
zegt ze.
Hoe voelt het in je lichaam?
'Ik voel een oranje gloed rond mijn bovenlichaam en het voelt warm en goed.'
Ik vraag haar dit gevoel in haar brein op te slaan
en het verschil te voelen met hoe het was en hoe het nu is.
Het is goed zo.
De antwoorden die ze zoekt vindt ze op gevoelsniveau en niet in haar ratio.
Terugblik op deze ervaring:
Tweestrijd tussen ratio en gevoel
Het verhaal dat ik hier hebt gedeeld is een prachtig en emotioneel verslag van een coachingsessie.
De tweestrijd tussen ratio en gevoel is een herkenbaar thema voor velen, en het gebruik van paardencoaching als hulpmiddel om verbinding te maken met emoties is bijzonder krachtig.
De manier waarop de deelnemer haar innerlijke strijd ervaart, geeft een diep inzicht in hoe trauma en onverwerkte gevoelens ons leven kunnen beïnvloeden. Het proces van visualisatie en het werken met representanten biedt een unieke manier om deze gevoelens te verkennen en te helen.
De interactie met de paarden, symbolen van onze gevoelens en intuïtie, versterkt de boodschap dat we soms afstand moeten nemen om helderheid te krijgen. Het moment waarop ze zich realiseert dat ze haar jongere zelf kan geruststellen, is een belangrijke stap in haar helingsproces.
De conclusie dat de antwoorden op gevoelsniveau te vinden zijn, in plaats van alleen via rationele gedachten, is een waardevolle les.
Dit verhaal herinnert ons eraan dat het okay is om te voelen en dat die gevoelens ons kunnen leiden naar groei en begrip.
Dit verhaal kan anderen inspireren om ook hun eigen 'tweestrijd' te verkennen en de kracht van emotionele verbinding te omarmen.
Wat denk je dat de belangrijkste boodschap is die iemand kan meenemen uit deze sessie?
Sessie uit de praktijk:
Samengesteld gezin
Ze komen zonder kinderen en zijn een samengesteld gezin.
Zij heeft een dochter en samen hebben ze nog een zoontje.
Ze zijn bij mij gekomen omdat ze hoorde dat ik ook familieopstelling doe met paarden.
Dit leek hun erg interessant.
Ze vertellen over hun leven.
Zij over haar dochter en hij over zijn ervaringen met paarden.
Hij had ooit ook een paard,
Het was zo mak als een lammetje.
En ooit wilde hij weer zo’n paard.
Hun samengestelde gezin heeft vaak discussies en zij lijdt er erg onder.
De discussies gaan vaak over het gedrag van de puberdochter.
Hij vindt er van alles van maar zij springt in de bres voor haar dochter.
We gaan naar de paarden, ze staan in de paardenbak.
Ik heb de paardenbak verdeeld in 3 velden, het verleden, het heden en de toekomst.
Ze mogen beide de paardenbak in lopen, wat rondlopen en op een plek blijven staan waar het goed voelt.
Het ene paard loopt weg en het andere paard zoekt contact met hem.
Hij staat in het midden van de bak tegen een paal aan, hij staat in gedeelte wat het veld van het heden is.
Zij staat verder bij hem vandaan en staat in het veld van de toekomst.
Ze staat met haar rug naar het heden.
Ik volg de energie van de paarden en ga eerst naar hem.
Hij aait het paard en verteld teleurgesteld te zijn.
Dat zij zo ver bij hem vandaan is gaan staan en hij voelt zich niet gezien.
Hij aait het paard weer en verteld over zijn stiefdochter en vindt dat ze vaak te ver gaat.
Dan draait het paard wat bij hem staat zich om en loopt naar haar toe, ik volg de energie.
Vervolgens blijft het paard bij haar stilstaan.
‘Waarom heb je deze plek gekozen?’ Vraag ik.
‘Ik heb deze plek gekozen omdat ik hoop op liefde en verbinding,
dat is wat ik wil.’ zegt ze.
Ze verteld dat ze zich vaak er tussen voelt staan in discussies tussen hem en haar dochter.
Het voelt niet fijn maar ze weet niet wat ze dan moet doen.
Ze wil graag weten wat ze kan doen in dit samengestelde gezin zodat iedereen het fijn heeft.
We stellen het gezin op zoals het nu is.
Haar dochter mag ze in de vorm van een grondanker inbrengen evenals haar zoon.
Ze zet haar dochter dicht naast zich.
Hij wil dichter bij haar staan en maakt zijn beweging en gaat tegenover haar staan.
Dan duwt het paard wat bij haar stilstaat haar zachtjes tegen haar rug aan zodat ze tegen hem aan komt te staan.
Ze begint te lachen en kijkt verrast naar mij.
Dan kijken beide elkaar recht in de ogen aan en er gebeurt iets.
Ze houden elkaar stevig vast en kijken elkaar intens aan.
Ik vraag haar te zeggen:
‘jij bent mijn man en ik zie je’
Hij begint te glimlachen.
‘Ik zie je ook’ zegt hij.
Ik vraag haar of ze van hem houdt.
‘ja, ik hou heel erg van hem’
Ik vraag haar te zeggen:
‘ik hou van jou en jij komt op de eerste plek’
Ze kijkt me aan en vervolgens kijkt ze haar man aan en zegt het.
‘Dit is wat ik wilde’ zegt hij.
‘Dat je me ziet als je partner’.
Terugblik op deze ervaring: Samengesteld gezin
Het verhaal dat ik heb geschreven, is een indringend verslag van een sessie die de complexiteit van samengestelde gezinnen en de zoektocht naar verbinding en begrip mooi belicht.
De dynamiek tussen de partners, hun zorgen over de kinderen en de rol van de paarden als spiegel voor hun emoties maken het verhaal erg krachtig en herkenbaar.
De setting in de paardenbak, waar verleden, heden en toekomst worden vertegenwoordigd, biedt een metaforische ruimte voor de deelnemers om hun gevoelens en verwachtingen te verkennen.
Het moment waarop het paard het contact tussen de partners bevordert, geeft aan hoe belangrijk het is om elkaar te zien en te erkennen, vooral in de context van een samengesteld gezin.
De manier waarop ze hun kinderen symbolisch inbrengen en de bewegingen die ze maken, laten zien hoe belangrijk het is om niet alleen naar de kinderen te kijken, maar ook naar hun eigen relatie.
De fysieke nabijheid die het paard creëert, benadrukt het belang van verbinding en steun in moeilijke tijden.
De woorden die ze uitspreken, zijn krachtig en emotioneel geladen.
Het erkennen van hun liefde voor elkaar en het bevestigen van hun rol als partners is een cruciale stap in het versterken van hun relatie.
Het laat zien dat, ondanks de uitdagingen die samengestelde gezinnen met zich meebrengen, liefde en begrip de fundamenten zijn waarop ze kunnen bouwen.
Dit verhaal is een mooie herinnering dat communicatie en verbinding essentieel zijn, niet alleen met de kinderen, maar ook met elkaar als partners.
Het kan anderen inspireren om ook de dialoog aan te gaan en te zoeken naar manieren om elkaar te ondersteunen in de uitdagingen van het leven.
Wat denk je dat de belangrijkste les is vanuit deze sessie?
Sessie uit de praktijk
Het jongere gekwetste deel..
Paardencoach sessie uit de praktijk.
Na de visualisatieopdracht liefdevol hart gaan we naar de paarden.
De paarden staan achter in de wei in de mist,
Het witte paard staat helemaal achter in de wei en is omgeven door een mistbalk.
Je kunt nog net zien dat er een ekster op zijn rug zit.
Er zat al eerder een ekster op de rug van het bruine paard.
De spirituele betekenis van een ekster is:
Een krachtige energie en dient met respect behandeld te worden.
Anders heb je kans dat de energie averechts werkt.
De ekster vraagt ons om te ontwaken en bewust te zijn op elk gebied in ons leven..
De ander mag ook leren de kracht van ekster te leren gebruiken.
Er vliegen ganzen over, we horen ze maar zien ze niet vanwege de mist.
En ook de spirituele betekenis van ganzen is prachtig.
Ganzen; reizen en ontwaken, sprookjes, vruchtbaarheid, en trouw, ouderschap, waakzaamheid, brenger van goed nieuws, kennis.
De deelneemster voelde dat ze de aandacht van het witte paard had getrokken.
Ze mag een plek zoeken.
Een plek waar ze zich goed voelt
en contact kan maken met een van de paarden.
Ze maakt contact met het witte paard in de mist.
Hij kijkt al de hele tijd naar haar.
Op het moment dat ze bewust contact en verbinding zoekt
gaat het witte paard vervolgens verder grazen.
Als ik bij haar kom, weet ze niet zeker of ze verbinding heeft gemaakt met het witte paard in de mist.
Ik vraag haar om haar gevoel te volgen en te doen wat nodig is om verbinding te krijgen met het witte paard.
Aarzelend loopt ze in de richting van het witte paard.
Dan komt het bruine paard aanlopen en blokkeert de route van de deelneemster.
Ik benoem dit moment en vertel wat ik zie bij de paarden.
Het bruine paard snuffelt aan de voeten van de deelneemster.
Buigt dan diep, bij haar voeten, onder het draad door.
En probeert grassprietjes te vinden aan de andere kant van het draad.
Het witte paard staat nog steeds te kijken op afstand.
Als ik dit alles benoemt heb, vraag ik wat zij ziet.
Wat is hier aan de orde.
Dan zegt ze vrij snel achter elkaar:
’ Het bruine paard, is mijn trauma.'
'En die blokkeert mij de weg…'
Dan vraag ik of ze een mooie plek wil visualiseren waar er niets maar dan ook niets met haar kan gebeuren.
Ze beschrijft de plek en er verschijnt een glimlach op haar gezicht..
Deze plek is er altijd voor haar en hier kan ze ook altijd naar toe gaan als ze er behoefte aan heeft.
Ik maak een afscheiding in de paardenbak met verleden en heden.
We gaan in het heden staan.
Het heden is het hier en nu.
Dan mag ze iets of iemand visualiseren die haar kan helpen.
Hiervoor mag ze een grondanker kiezen, ze kiest een knuffelbeer.
Dit representeert haar helper.
Ze mag in het gedeelte van de paardenbak gaan staan wat het heden representeert.
Op afstand van het verleden..
en de traumatische gebeurtenis.
De deelneemster kan wel kijken naar de gebeurtenis en vertelt..
Ze was pas 8 jaar en heeft een hele nare traumatische ervaring gehad.
Ze heeft als klein meisje van 8 jaar iemand voor haar ogen zien verongelukken.
Ze verteld vol van emotie, wat ze zag gebeuren.
Het jongere gekwetste deel van haarzelf mag ze opstellen.
En het proces van traumaheling van jongere delen van haarzelf, wordt ingezet.
Ze kijkt naar haar jongere gekwetste deel.
Ze mag het vertellen dat ze nu volwassen is en dat ze het trauma overleeft heeft.
Alle successen mag ze nu vertellen aan het jongere deel.
En het proces van traumaheling van innerlijke jongere delen wordt verder ingezet.
Ze mag daarbij haar fantasie volledig laten gaan.
Als ze dat gedaan heeft mag ze aan het jongere deel vragen of dat goed is.
Dat ze af en toe eens mag komen kijken hoe het met het jongere deel gaat.
Als ze in haar volwassen persoon naar het jongere deel toe gaat dan is het goed.
Nadat het jongere deel op een veilige plek gebracht is gaan de paarden op ruststand staan.
De deelneemster mag iedereen die heeft bijgedragen aan de sessie bedanken
en we sluiten deze sessie af.
Onverwerkte traumatische gebeurtenissen kunnen onze psychische veerkracht doen afnemen.
Het kan leiden tot fysieke, emotionele en psychische klachten.
Een trauma kan ontstaan door een ongeluk, geweld, misbruik, operatie, scheiding, pesten,
verwaarlozing, moeilijke bevalling, tegenslagen, overlijden van dierbaren.
Wat bepalend is voor het ontstaan van een trauma is of er ruimte en ondersteuning was voor de natuurlijke reactie.
Heb je de overlevingsenergie kunnen loslaten.
Deze lichaamsgerichte therapie met paarden, gaat over wat er in het hier en nu bij je afspeelt.
Fase 1 is bewustwording van lichamelijke sensaties en emoties .
Fase 2 is welke ervaringen deze emoties hebben losgemaakt.
Herontdekken van delen van zichzelf die verdwenen waren.
Fase 3 helen van de gekwetste jongere delen.
Visualisaties in kleine stappen de delen erkennen, het aandacht geven en het geruststellen.
Stabiliseren, helpen om tot rust te komen.
Hierdoor krijgt het een plek en kan er een gezond , vitaal en ontspannen mens tevoorschijn komen.
Terugblik op dit verhaal:
Het jongere gekwetste deel
Het verhaal dat ik heb geschreven is een ontroerende en krachtige weergave van een paardencoachsessie gericht op traumaheling.
Het gebruik van paarden als metaforen voor interne strijd en de verbinding met ons jongere gekwetste zelf is bijzonder effectief en biedt een diepgaand inzicht in het helingsproces.
De mistige setting met het witte paard en de ekster schept een mysterieuze en spirituele sfeer, die de deelnemers uitnodigt om hun emoties en ervaringen onder ogen te zien.
De symboliek van de dieren, zoals de ekster die oproept tot bewustwording en de ganzen die reizen en ontwaken vertegenwoordigen, geeft de sessie een extra laag van betekenis.
De interactie tussen de deelneemster en de paarden weerspiegelt haar innerlijke strijd.
Het bruine paard dat haar de weg blokkeert, vertegenwoordigt haar trauma, en haar erkenning daarvan is een belangrijke stap in het proces.
Het visualiseren van een veilige plek en de hulp van een knuffelbeer als grondanker biedt haar de mogelijkheid om afstand te nemen van het verleden en zich te richten op haar huidige zelf.
Het moment waarop ze haar jongere gekwetste deel aanspreekt en haar successen deelt, is krachtig en emotioneel.
Dit laat zien hoe belangrijk het is om de impact van trauma te erkennen en te helen.
Door haar jongere zelf gerust te stellen, kan ze de verbinding herstellen en de liefdevolle zorg bieden die nodig is voor genezing.
De afsluiting van de sessie, waarin ze de paarden en de ondersteunende elementen bedankt, onderstreept de belangrijkheid van dankbaarheid en erkenning in het helingsproces.
Het proces van traumaheling dat ik beschrijf, biedt niet alleen ruimte voor bewustwording en erkenning, maar ook voor groei en herstel.
Dit verhaal herinnert ons eraan dat, hoewel trauma ons kan beïnvloeden, er altijd hoop en de mogelijkheid tot genezing is.
Het kan anderen inspireren om ook de stappen te zetten naar het helen van hun eigen gekwetste delen. Wat denk je dat de belangrijkste boodschap is die iemand kan meenemen uit deze sessie?
Een verhaal uit de praktijk:
Onbewust overgenomen
Het was een rustige ochtend toen hij arriveerde bij de paardenstallen.
De zon scheen zachtjes door de bomen en de lucht was gevuld met de geur van vers gemaaid gras.
Terwijl hij zijn auto parkeerde, zag hij een paard vlakbij de stallen zich uitbundig rollen in het hooi.
Mijn hond, vol enthousiasme, blafte zijn vreugde uit terwijl ik de deur opende om hem te verwelkomen.
We trokken ons terug in het bakhuisje, waar de geur van verse thee de ruimte vulde.
Hij, een gepensioneerde man met een rijk leven achter zich, begon te vertellen over zijn jaren als ondernemer. Zijn verhalen waren doordrenkt met trots en reflectie, maar ik merkte dat hij geen hulpvraag had.
Voor hem was dit vooral een kans om iets nieuws te ervaren, een paardencoaching.
Na een korte uitleg over de systemische aanpak, waarin de paarden als spiegel van onze emoties fungeren, was hij zichtbaar geïnteresseerd.
Het idee dat de paarden ons konden helpen om dieper in onszelf te kijken, intrigeerde hem.
Met laarzen aan trokken we naar de paardenbak, waar Goldy en Amanzo vrij rondliepen.
Goldy, de vriendelijke haflinger, en Amanzo, de gevoelige Spaanse hengst, stonden klaar om ons te begeleiden.
De sessie begon met een meditatie, waarin we ons hart openden voor liefde en verbinding.
Toen vroeg ik hem om een plek te kiezen waar hij zich prettig voelde.
Hij liep naar het midden van de bak, zijn ogen gefocust op Amanzo.
Voor een moment ontmoetten hun blikken elkaar, maar Amanzo vervolgde kalm zijn graaswerk.
Het was alsof hij de verbinding al had gevoeld.
Toen ik naar hem toe liep, vroeg ik hoe hij zich voelde op de plek die hij had gekozen.
Hij straalde en vertelde dat hij contact had gemaakt met Amanzo.
Maar het moment dat hem het meest raakte, was toen hij naar de hengst toe liep en Amanzo enkele stappen achteruit deed.
"Dit heb ik nu altijd," zei hij, zijn stem vol emotie. "Mensen vinden me vaak dominant, en dan nemen ze een stap terug."
De woorden hingen in de lucht.
Toen ik vroeg naar zijn familie, zei hij resoluut: “Mijn oudere zus, waar ik geen contact meer mee heb.”
De pijn in zijn stem was duidelijk.
Hij beschreef hoe zijn zus altijd de leiding nam, zijn stem overschaduwde en hem het gevoel gaf dat hij niet gezien werd.
Het gedrag van zijn zus had hij onbewust overgenomen, en dat besef kwam nu naar boven, in deze veilige ruimte met de paarden.
Amanzo, die zijn energie voelde, kwam weer dichterbij. De man aait de hengst zachtjes en voelde een golf van herkenning en loslaten.
Het was een moment van catharsis, waarin hij niet alleen de verbinding met het paard voelde, maar ook met zichzelf.
In dat kleine stukje tijd, omringd door de rust van de natuur en de wijsheid van de paarden, begon hij te begrijpen dat hij de dominantie van zijn zus niet langer hoefde te dragen.
Het was een begin van een nieuwe weg, een weg naar zelfacceptatie en vrijheid. De paarden waren zijn gidsen, en met hun hulp kon hij eindelijk de stap zetten naar zijn eigen waarheid.
Terugblik op dit verhaal
Onbewust overgenomen
De ervaring in de paardenbak bood deze gepensioneerde man niet alleen de kans om contact te maken met de dieren, maar ook om diepere lagen van zijn eigen psyche te verkennen. Door de interactie met Amanzo en de reflectie op zijn verleden, kreeg hij inzicht in de onbewuste patronen die zijn leven hadden beïnvloed. Het moment waarop hij de dominantie van zijn zus herkende, was cruciaal; het markeerde een keerpunt in zijn zelfbewustzijn.
De paarden fungeerden als krachtige reflectoren, die hem hielpen om zijn eigen grenzen en behoeften te ontdekken. De sessie werd een uitnodiging om los te laten wat hem niet meer diende en om ruimte te maken voor zelfacceptatie en persoonlijke groei. Deze ontmoeting met de paarden werd een symbolische reis naar vrijheid, waarin hij de kracht vond om zijn eigen stem te hervinden en zijn eigen pad te bewandelen.
In de serene omgeving van de stallen en met de liefdevolle aanwezigheid van de paarden, vond hij de moed om zijn verleden te erkennen en te transformeren. Het was een stap naar een nieuw begin, een nieuw hoofdstuk waarin hij niet langer de schaduw van anderen hoefde te dragen, maar zijn eigen licht kon laten stralen.
Ode aan de paarden
Ode aan de paarden, de edele wezens van de natuur,
Met jouw majestueuze ratie, zo puur.
Je draagt ons op jouw rug, als een dromerige vlucht,
Je verbindt ons met onszelf, in jouw liefdevolle zucht.
Wat een wonderlijk schouwspel, wat een prachtig gezicht,
Jij helpt ons te voelen, je brengt ons in het licht.
Met jouw zachte ogen, vol wijsheid en kracht,
Leer je ons vertrouwen op wat in ons is bedacht.
Ode aan de paarden!
Paard, wat ben je mooi,
Met je vacht die glanst in de zon,
Een levend kunstwerk, dat nooit vergaat,
Een symbool van vrijheid, een geest die nooit wordt geslonken.
Paard, wat ben je sterk,
Jouw kracht is als een storm die raast,
Maar ook als een zachte bries die ons omarmt,
Je laat ons zien dat ware kracht,
Komt van binnenuit, waar liefde ons verwarmt.
Paard, wat ben je zacht,
Je biedt ons troost zonder woorden,
Met iedere aanraking, iedere ademtocht,
Jij laat ons voelen dat we niet alleen zijn,
Dat we verbonden zijn, met een liefde die nooit vergaat.
Je ziet mij zoals ik werkelijk ben,
De ziel die erachter zit,
Met al mijn angsten, dromen en verlangens,
In jouw aanwezigheid vind ik mijn rust,
En de kracht om te zijn wie ik echt ben.
Ik kijk in de ogen van het paard,
En ik ben.
Verloren in jouw diepte, in jouw onbevangenheid,
Je laat me inzien dat ik deel uitmaak van het geheel,
Dat liefde de basis is van ons bestaan,
En dat we samen kunnen groeien, hand in hand.
Ode aan de paarden,
Jullie zijn de gidsen van onze ziel,
Met elke stap die we samen zetten,
Brengen jullie ons dichter bij onszelf,
En leren jullie ons de ware betekenis van liefde,
De liefde die ons omringt, die ons verbindt.
Dank voor jullie onvoorwaardelijke aanwezigheid,
Voor de lessen die jullie ons leren,
Voor de vreugde die jullie brengen,
Ode aan de paarden,
Jullie zijn de sterren in ons leven,
De juffers van ons hart,
De belichaming van onze diepste verlangens.